Dramat nie musi sie dramatycznie konczyc, czy to takie dziwne?

Czytaj dokładnie. W drugiej części wypowiedzi odniosłem się już do całości filmu.

Ja nie sugerowałem się opisem, nawet nie czytałem jej przed obejrzeniem, ale słitaśna do bólu końcówka i tak mnie mocno zmierziła. Film ładnie się toczył, był taki sobie dramat i w ogóle, a koniec został jakby na szybko dospawany ku zadowoleniu widza... Mocno przesadzili, lecz pomimo tego ode mnie te 7/10 dostaje (nie pomnę przy tym, że to zasługa przede wszystkim pana wschodniejpuszczy :) )

Ja jego nazwisko tłumaczę jako "Wschodnie drewno" ;-)

Dramatyczne to były jego relacje z córką, praktycznie przez całe życie. Oboje byli nieszczęśliwi, on nie mógł się pogodzić ze starością i śmiercią żony pomimo wielu lat, a ona żyła nie swoim życiem w toksycznej pracy i związkach. Jakiego dramatu więcej potrzebujesz? Gwałtów, morderstwa i wysadzenia szpitala dziecięcego?

Nie każdy dramat musi być na ostrzu noża. Do takich obrazów nas przyzwyczaiły te filmy wszystkie, ale dramaty w prawdziwym życiu nie zawsze tak wyglądają, bo bardziej tak jak w tym filmie jest właśnie. To był życiowy dramat, ludzie żyją obok siebie nieszczęśliwi i nie wiedzą nawet jak to zmienić, podczas gdy czasami wystarczy szczera rozmowa i chęć zrozumienia.

A zakończenie mi się tam podobało, jak i cały film zresztą. Życiowy film normalny, gdzie są życiowe dramaty i poszukiwanie szczęścia. Zakończenie też było fajne, bo i nie każdy film musi się kończyć stosem trupów. Wszystko tu było na miejscu.

Pisząc, że oczekiwałem smutniejszej historii; bardziej niż samą treść filmu, miałem na myśli formę jej przedstawienia. Wszakże właśnie tego moglibyśmy spodziewać się po samym reżyserze, kierując się zarysem jego dotychczasowego dorobku.

Niemniej jednak samą historię również nie uważam za jakoś specjalnie przygnębiającą (właśnie takiego określenia użyłem). Jak sam bowiem wspomniałeś, jest to "życiowy dramat", jaki na co dzień przeżywa większość ludzi na świecie. Ja natomiast nie spodziewałem się tutaj filmu obyczajowego z ludzkimi problemami na miarę tych, których doświadczam sam bądź ludzie z mojego otoczenia, czy też takich z jakimi borykają się bohaterowie polskich produkcji serialowych lub południowo-amerykańskich telenoweli; lecz właśnie prawdziwego dramatu z krwi i kości, z niebanalną i oryginalną opowieścią, do jakich przyzwyczaił nas już wcześniej Clint Eastwood albo chociażby jego koledzy z branży, a więc wielkie światowe kino w ogóle.